-miş gibi

Yokluğuna eyvallah çekerim ben, varlığının ellerine sağlık. Ama bir kez durup da düşünmeni isterdim. Vazgeçtim, düşünmesen de olur, yalnızca dur yeter. Sen yürüdüğün köprüleri göz göre göre yakmayı seversin ama ne olur artık dur. Bu yanmışlığın bir çaresi yok.

Asla bastıramadığım bir öfkeyle duvar dibinde oturuyorum ve seni seviyorum. Bastırmayı bir türlü öğrenemediğim bütün duygularım, bir halter şiddetiyle beş saniyede bir sol ayağımın serçe parmağına düşüyor. Öylece durmayı sürdürüyorum, yerde can çekişiyor kurtarılmayı bekleyen bir aşk. Derin bir nefes verir gibi bırak kollarımı hadi, çünkü bu kez düşeceğim.

Alınıp verilen bütün anılar içimden geçip hiçliklere akıyor. Ben hiç bitmeyen bir kıştım, sen gelmesi dört gözle beklenen bahar. Hangi yolum yokuştu sana anlat, ben sana 0 rakımdan yukarıya koşan bir yolcuydum. Senin dimdik duruşların üzdü bizi; benim dimdik duramayışlarım da bitirdi. Kıymeti bilinmeyen şeyler acıtır insanın içini, bir de gömülen emekler çıktı başımıza şimdi.

Gideceksen bana mezar toprağımı getir de git. Ben hiç olmamış gibi davranmaya alışkınım; kedim yatağımın ucundan ölüşümü izlememiş gibi, boş duvarlara dalıp gitmelerimin anlamını aramamışım gibi, parmak uçlarımız birleştiğinde çıkan kıvılcımlar kalbimi kül etmemiş gibi ve daha pek çok -miş gibiye katlanılmamış gibi.

Geçiyormuş gibi sanki acım, daha doğrusu soğuyormuş gibi.
Sahi, biter mi bu bitmişlik?