Bir vazgeçişin portresi

Sana sürüklendiğim noktadan çok uzağım. O nokta bir bulanıklık, o nokta bir kayıp ki sorma gitsin. Ciğerimden kopan parçaların her birine göz yaşlarımı sakladım görme diye. Geceleri yalnız ağlaya ağlaya öğreniyor insan ciğer parçasına bir şeyler saklandığını. Çok şey saklarım ben ciğerlerime; sigara dumanlarını, bitmek bilmeyen o acıları, bütün kırgınlıklarımı ve en çok da seni.

Seni kalbime değil, ciğerime sakladım bak. Bunun anlamını düşünürken uykuya dalmanı ne çok isterdim bilemezsin.

Kokunu aldım yastığımın altına sakladım. Gülüşünü aldım kaburgalarıma soktum çıkarmadım. Bir kaburgaya nasıl bir gülümseyiş saklandığını senden öğrendim; bir bedduanın nasıl kalabalıkta fısıldanabileceğini öğrendiğim gibi. Sakalına gizlediğin bütün sevgine çektiğim ah'ların sonu ne zaman gelecek bilemiyorum. Bu bilinmezlik içinde kaybolup gideceğim, izle beni.

Daha önce "bunu asla yapmam" dediğim ne varsa yapıyorum. Daha önce "buna asla ağlamam" dediğim ne varsa ağlıyorum. Daha önce "buna asla alınmam" dediğim ne varsa alınıyorum. Kendimi tanımayı es geçtim ve sende durdum.

Senin üzüntülerinde durduğum kadar kendiminkilerde durmadım, işte bu cümleden yükselen anason kokusu gözlerimi yaşartıyor.

Daha önce "bundan asla vazgeçmem" dediğim ne varsa
vazgeçtim.
Bir başka vazgeçişin hikayesini de buraya bırakıyorum, umarım beğenirsin.

Uykularının pişmanlıkla kaçması dileklerimle...