Aklımın odaları

Duştayken söylediğim şarkılar kesilmişti,

Rüya görmüyordum artık, halbuki rengarenkti tüm objelerim.

Ki ben artık karanlıkta yapıyordum işlerimi bir hatamı görürsün diye.

Nefesimi bile kontrollü alıyordum senden daha fazla oksijen çekme korkusuyla.

Senin bir dairen vardı içinde, ben ise bir çemberle idare ediyordum.

Ama senin için hep "öteki kız" oldum ben.

"Şuradaki, biraz daha uzun olan" diye betimlermişsin beni.

Bazı şeyler hunharca bağırınca geçecekmiş gibi gelir ya hani insana,

Bağırsam ben de seni, yankın oluşmaz belki aklımın odalarında.

Geri dönmez, girmez kulaklarımdan içeriye, kalbime giden damar yolunu tıkamaz.

Ama biliyorum, yazılan tüm sözlerim sana, sensiz.

Senin gülüşünü yakalamaktı aşk, objektifsiz.

Tabi sen bilmezsin, unuttuğun bi' şeyler var alıp başını giderken.

Bertaraf ettim ümitlerimi, yaşlandım tüm gülümsemelerimden,

Biraz yazar, biraz siler, sonra karakalemle yine çizerim.

Okey'de kaybettim, azıcık müzik dinledim, bazen de söyledim.

Senin sokaklarında kaybettim kendimi, bulunamamışlar caddesindeydim en son.

Yine de denenir miydi aşk defalarca?

Kurulur muydu öznesi sen, nesnesi ben olan cümleler?

Görmedin mi ay ışığı sinmiş gözyaşlarıma, gözlerimde yakamozlar var.

Sana düşeyim derken düşmüşüm senden.

Kaldırabilir miyim yaşanamamışlıkları bilemiyorum;

Beynimin yer çekimine karşı koyabilir mi senin kaldırma kuvvetin?

Okuyorum şimdi seni yazılarda, kitaplarda.

Noktası bile yok kurulan cümlelerin.

Seviyorum demelerine rağmen yalansın.

Seni konuşuyor bazen iç sesim ama çok detone.

Olsun, yine de sayfalar dolusu bir romana özetsin, tek bir gülüşünle.