Kırmızıdan kadın ve yıldırımdan adam

Viranelerden hiçliklere uzanan yolların sayısı ölçülebilir nitelikte değil. Diz kapaklarım yara bere içinde kaldı yere kapaklanmalarım yüzünden. Elimde bir buket gülle hiçlik dolu yolları yürüdüm durdum, bastığım yerdeki tüm çiçekleri kuruttum. Çatlamış dudaklarıma inat güllerin yaprakları tüm kırmızılıklarıyla kan damlatıyor yere, içimdeki kumdan zemine.

Özenle yaptığım tüm kalelerime güldün geçtin. İçin hiç mi hiç acımadı, adım gibi emin olduğum sayılı konuların başında işte bu geliyor. Son zamanlarda emin olamıyor insan pek bir şeyden; dört bir yanımı sarstın tokmaklarla hemde tepeden tırnağa. Bana sardığında kalbimi sevinçle tekleten kollarının bu denli kuvvetli olabileceğini kestiremedim; kaburgalarımdaki çürüklerle uyuyorum bu gece, mecazen. Çiçekleri saçlarıma oturtan o ellerini kesmek istedim hem de bileklerinden. Sessiz çığlıklarımın duyulması gereken tam da o noktada, kadavralar parmak uçlarında yürüyor tüm gürültüsüyle, anlayana.

İnanç ve güven arasındaki o incecik çizgide taklalar attı durdu kırmızıdan kadın ve yıldırımdan adam.
Derince alınan bir nefes sanki verilmemiş gibi hissettiren birtakım olgular var, olmalı. Geceleri rahat uyumama engel olan kabuslar gibi.

Azimle çıktığım basamaklardan ittin beni tek hamlede.
Ben ise öpüyorum o güzel bileklerinden her seferinde.