Ölüler kaldırımı

Bir kaldırım taşına dayamış ayağını kadın,
Ve tüm geçmişini o tek dizine yüklemiş.
Deniz durgunmuş; hiç olmadığı kadar martısız,
Bir dalga ancak bu kadar özlenebilirmiş.

Bir kaldırım taşına dayamış dizini kadın,
Ve pişmanlıklarını boynundaki lastiğe dizmiş.
Hava ılık mı ılık; nemden bi' hayli bihaber,
Bir tat ancak bu kadar bir damağı kanatabilirmiş.

Bir kaldırım taşına dayamış dirseğini kadın.
Ve yaralarından oluk oluk kanamış metreküplerce.
Bir gazete kupürü; tarihi bir hafta sonrasına ait,
Bir ayak izi ancak bu kadar can yakabilirmiş.

Bir kaldırım taşına dayamış avcunu kadın,
Ve en kötüsünü yaşamaya programlamış kendisini.
Topuğu kırık bir ayakkabı; yürüdükçe ete batan,
Bir gemi ancak bu kadar hüzünlü kalkabilirmiş.

Bir kaldırım taşına dayamış göğsünü kadın,
Ve kaburgalarından mermiler kusmuş betona.
Kan toplamış bir göz; gözyaşına kepenk indirmiş,
Bir su damlası ancak bu kadar katil olabilirmiş.

Ve yine aynı kaldırım taşına dayamış alnını kadın,
Soğuyan bedeninden halen dumanlar çıkıyormuş.
Tırnak izleriyle dolu bir beton; cansız bir kaldırım,
Bir ölüm ancak bu kadar güzel görünebilirmiş.