Ekmek, ölüm ve diğer şeyler

Ölünmüyor mutsuzluktan falan değil ben çok güzel ölmüştüm. Ölümün bir olay değil bir olgu oldugunu idrak etmekle başlıyor her şey; kısa bir an değil, tüm dakikalarımı yavas yavas sömüren bir vakum imajı hem de. Birkaç dakikada bir çizik attiğim, ne kadar süre hayatta kaldığıma dair bir çetele tablosu sanki yüzün. Hayat ve ölümün sana da bu kadar derin duygular hissettirmesi için bir kac organini feda etmiş olman lazim inan bana.

Bazen oluyor hani, bir sıfatı dahi yokken ziyan oluyor insan hem de nasıl. Keşke ekmek olsaydim, ekmek bile telef olmasın diye kızartılır beni en azindan kızartmanı beklerdim, yapmadın. Senin için 'canı sağ olsun' demekten ölümsüzlüğü bulduğunu düşünmüyor değilim. Biraz üzücü, ben her dakika ölürken sen gözume soka soka her dakika sağ oluyorsun bunu kendime birazcık da olsa yediremeyebilir miyim?

Şu aralar kendimle hiç de aynı fikirde değilim. Bunun ne kadar yalnız hissettirdiğini yüreğin yerse anlatırım bir ara. 40 kez sordular seni bana ben de 40 kez bilmiyorum dedim, biliyordum. Hem de öyle bir biliyordum ki her bir satırının altı 40 kez çizili bak. Sen yoksun ve sen yoksun diye güneş avuçlarımda sönük. Bunun vebâli birisinin üstüne olmalı, telef olur yoksa.

Kırıldığım kadar kesmeliydim tenini. "Ölecekse tenler ölmeli, canlar ölesi değil."