Acı Panayırı

Son kez ellerimi közleyip gelmiştim yanına asla unutulmayacak olan bir gün olarak kazınsın hafızalara. Bir gün ki üstüne sayfalarca yazabilirim yine de kırılmaz kalemim. Bir gün ki o derece yağmurlu. Bir yağmur hiç bu denli eritmemişti tenimi.

Mutlu mu ,diye sordum ona buna. Mutlu dediler inan bana inanamadım. Nasıl mutlu olunacağını unutmuştum ben bir şeylerin karşılıklı olmasını ümit ederdim, olmadı. Mutluluk kavramına adadığım tüm olgularımızı sakladiğim kutusundan çıkarmaya gönlüm el vermedi. Mutlu musun, diye sordum sana da. Öyleymişsin. İnan bana buna da inanamadım, bir miktar acıtmadı değil.
İnanılmayacak olaylar peş pese geldi son aylarda nerede kalıp nereye gittiğimi unutmaya başlıyorum, hazır mısın?

Mutluysa olsun, dedim kendi kendime. Benim mutlu edemediğim bir insanı başkasının mutlu etmesi cinayet sebebi değilse de hiç sevmemişim demektir zaten ama olsun. Vazgeçilemeyen duygularımın bana verdigi tavizlerin sonu yok. Bir dakika boyunca boşluğa baktım ve düşünmeyi bıraktım. Düşünmeyi bırakmak en acı tecrübeydi bak. Düşünmeyi reddettiğim tüm olumsuzluklar düşünmekten vazgeçtigim an üşüştü tüm zehirleriyle belleğime.

Damağında kalan acımtrak tadı dilini ısırarak gidermeye çalışanlara selam olsun.