Köşebaşları

Sonra elim kolum bağlaniyor. Sanki haddiymiş gibi. Tüm kelimelerimi soluk boruma diziyor sanki en iyi yapabildiği şey buymuş gibi. Karşısına geçip tokatlamak istiyorum en büyük düşmanımmışçasına ve en çok da bir yardımı olacakmışçasına. Ama olmayacak elbette, bunca zamandır onunla ilgili hiçbir sey yeterli gelmedi o hariç.

Karşısına geçip beş el ateş etsem yine bir tepki vermeyecek biliyorum. Çünkü lanet olası şey bir sürüngen kadar soğukkanlı ve kinci. Bu soğukluk hasta etti beni pek çok kereler cefasını başka kalpler çekti onunsa ruhu duymadı çünkü bilirsiniz duymaması gerekirdi.

Gerekmeyen her şey olmuş da gereken tek sey olmamakta diretiyormuş gibi bir his. Çok can sıkıcı ve katil olmaya teşvik edici. Elime aldığım bıçakla tüm tendonlarını kesip moleküllerini yesem yine geçmez içimdeki öfke biliyorum. Bu öfke sonumu getirecek yeniden biliyorum. Önceki seferde de getirmişti.

Trajikliğin dibine vurmuşum gibi düşündüren bir adam var karşımda, ifadesiz yüzüyle pişkin pişkin oturuyor. İç organlarimi tek bir bakışıyla döküyor önüme ve tebessümüyle yeniden yutuyorum kusmaya hazırlandığım tüm cümleleri. Çürüksü tadıyor hepsi, uzunca zamandır beklemekteler zira.

Bir şeylerin köşesiymişim gibi hissetmekten bir türlü kurtulamadım. Uzun bir seyahatten sonra gelinen bir köşe başıyım ve kısa bir yavaşlamanın ardından devam edeceksin yoluna biliyorum. Hep öyle yaptın.

Olduğun tek şeysin, bir adamsın ve dünyayı ellerinin içinde istiyorsun.

Yine üşüdüm. Sorun değil köşebaşında bekliyor olacağım seni.