Bugün sana dair içimde kalan ne varsa yaktım. Tüm fotoğrafların altında sil tuşuna bastım ve gözümü bile kırpmadım. Bu biraz ironik çünkü bazı fotoğraflarda gözlerin kapalı çıkmış. Komik miydi, belki. Gülmedim.
Bugün kendime dair sende ne varsa yaktım. Kafamdan öptüğün her yere yara bantlari yapıştırdım. Tuttuğun ellerimi kaynar suya soktum ve beş saniye bekledim. Beş saniyenin her biri bir milenyum uzunluğundaydı. Parmaklarınla dokunduğun kirpiklerimi tek tek cımbızla söktüm. Öptüğün gözkapaklarımı koli bantlariyla kaşlarıma yapıştırdım. Sarıldığın kollarıma yeni damar yolları açtım. Acı verici miydi, belki. Ağlamadım.
Bugün bizi biz yapan değerlere dair ne varsa daksilledim. Yeni bir sayfa açmak en iyisi belki ama bu konuda hiçbir zaman iyi olamadım. Konu sensen ben hiçbir konuda iyi değildim, sen söylemiştin bunu. Daksilledim seni bugün zilyonlarca kat, ta ki sen bembeyaz olup sayfamla bütünleşene kadar. Seni silmedim. Hayır silmedim. Ben bugün seni yok ettim. Ümit verici miydi, belki. Ümitlenmedim.
Bugün önceleri beraber güldüğümüz ve belki de gelecekte de gülecek olduğumuz tüm konuları çekip aldım hafızamdan. Döktüğüm gözyaşı dolu anıların üstüne kat kat kağıt havlu koydum. Senin için değmeyen üzülmelerimi bir kutuya koydum, yoldan geçen çöp arabasına teslim ettim ve arkama bakmadım. Sana dair en ufak bir tebessüm dahi kalmayana dek ovaladım zihnimi ve kaba dikişlerle donattım parça pinçik ettiğin kalbimi. Zor değildi çünkü bu konuda pratikleştim sayende. Dikiş attırmak en güzel yaptiğin şeylerin başında geliyor. Ovaladım zihnimi senden ve dikişler attım kalbime, dokunup yarıklar açtığın tam da o yere. Yorucu muydu, belki. Yorulmadım.
Bugün sadece bir anıya dokunmadım sana dair. 17 Aralık 2014. Seni tam olarak futbol oynarken gördüğüm gün. Ellerin ceplerindeydi. Alaca güneş saçlarındaki altın ışıltıları gözbebeklerime yansıtmıştı. Çok değişmiş, demistim yanımdaki arkadaşıma. Gülmüştü bana ve "O senin gibi kızlardan hoşlanmaz, üsturuplu sever." demişti.
Şu an bir hafıza kaybı yaşıyorum. Senden geriye sadece bu anıyı bıraktım.
Başından beri sorunun ne olduğuna dair bir şeyler bilmek istiyorum çünkü.
Bugün kendime dair sende ne varsa yaktım. Kafamdan öptüğün her yere yara bantlari yapıştırdım. Tuttuğun ellerimi kaynar suya soktum ve beş saniye bekledim. Beş saniyenin her biri bir milenyum uzunluğundaydı. Parmaklarınla dokunduğun kirpiklerimi tek tek cımbızla söktüm. Öptüğün gözkapaklarımı koli bantlariyla kaşlarıma yapıştırdım. Sarıldığın kollarıma yeni damar yolları açtım. Acı verici miydi, belki. Ağlamadım.
Bugün bizi biz yapan değerlere dair ne varsa daksilledim. Yeni bir sayfa açmak en iyisi belki ama bu konuda hiçbir zaman iyi olamadım. Konu sensen ben hiçbir konuda iyi değildim, sen söylemiştin bunu. Daksilledim seni bugün zilyonlarca kat, ta ki sen bembeyaz olup sayfamla bütünleşene kadar. Seni silmedim. Hayır silmedim. Ben bugün seni yok ettim. Ümit verici miydi, belki. Ümitlenmedim.
Bugün önceleri beraber güldüğümüz ve belki de gelecekte de gülecek olduğumuz tüm konuları çekip aldım hafızamdan. Döktüğüm gözyaşı dolu anıların üstüne kat kat kağıt havlu koydum. Senin için değmeyen üzülmelerimi bir kutuya koydum, yoldan geçen çöp arabasına teslim ettim ve arkama bakmadım. Sana dair en ufak bir tebessüm dahi kalmayana dek ovaladım zihnimi ve kaba dikişlerle donattım parça pinçik ettiğin kalbimi. Zor değildi çünkü bu konuda pratikleştim sayende. Dikiş attırmak en güzel yaptiğin şeylerin başında geliyor. Ovaladım zihnimi senden ve dikişler attım kalbime, dokunup yarıklar açtığın tam da o yere. Yorucu muydu, belki. Yorulmadım.
Bugün sadece bir anıya dokunmadım sana dair. 17 Aralık 2014. Seni tam olarak futbol oynarken gördüğüm gün. Ellerin ceplerindeydi. Alaca güneş saçlarındaki altın ışıltıları gözbebeklerime yansıtmıştı. Çok değişmiş, demistim yanımdaki arkadaşıma. Gülmüştü bana ve "O senin gibi kızlardan hoşlanmaz, üsturuplu sever." demişti.
Şu an bir hafıza kaybı yaşıyorum. Senden geriye sadece bu anıyı bıraktım.
Başından beri sorunun ne olduğuna dair bir şeyler bilmek istiyorum çünkü.
Yorumlar
Yorum Gönder