Galiba bu sana son yazışım.
Kelimeler kalmadı elimde. Hepsi paramparça. Değdi mi bilmiyorum ama bak alacaklı kapımda şimdi. Söylediklerin yenilebilir belki ama yutulabilir mi sen söyle. Bir gram verdin bana ve çoğaltıp geri yükledim sana. Kaldırabilirim demiştin. Ki sen en başında biliyordun ne ile karşi karşıya olduğunu. Hadi son kez dürüstlüğünle öp beni. Ama yok. Şimdi nefesini tut ve bekle. Kendi intiharını gerçekleştirmek ancak senin gibi korkaklara yaraşır, yazık.
Galiba bu seni son anlatışım insanlara. Ve tabiki de kendime. Parmaklarım çok kez yazdı seni ve yüreğim pek çok pişmanlığa eyvallah dedi. Son sözlerimi yutuyorum sana karşı. Burdaysan da kalma. Sahi, gitme dememle dizimin dibinde medeniyet kursan neye yarar? Neye yarar silemediğin gözyaşlarımla yüzünü defalarca yıkasan ve yıkasan ve yıkasan. Sen daha iyi bilirsin. Ben ki sahte gülümsemeler abidesi oldum sayende, şükürler olsun kalbim samimiydi. Adın geçtiği vakit acıyan kalbim şimdi lodos rüzgarlarının estiği sokaklarda bir gazete sayfasi, basım tarihi geçen ay.
Galiba bu kendime son itiraflarım. Çok sevdim ve yine çok sevdim. Benimle ilgili itirazını yapamadiğin ve ne acı ki bir daha asla yapamayacağın tek itiraf bu, dinle. Seninle ilgili değişmeyecek olan tek gerçeğim gözlerimin önünde evrim geçiriyor, izle. Seni yeni bıraktım topraklara. Tüm bitkilerim soldu ve tüm oksijenlerim feryat ediyor şimdi. Umarım atmosfere bıraktığım karbondioksite muhtaç kalacak kadar nefessiz kalırsın kimi geceler, işte bu tek temennim.
Galiba bu son kelimelerim. Sonu gelmez denilen bir masala başlamıştım ben seninle, sen başında koşuyordun halbuki. İnan bana çok kereler çelme taktım yavaşlaman için, sonunu bildiğin bir finale çok yaklaştiğin zamanlarda hem de. Son bakışlarımı yut ve kus. Nasıl zehirleneceğin sana kalmış. Sessizliğim seni aldatmasın çünkü öfkem uzay kadar büyük ve havasız, sesim duyulmuyor. Havasız kaldım ben, karbondioksitimle uyuyorum geceleri.
Galiba bu kez kendi ipini kendin çektin.
Bu kez patladın ve saçıldın.
Bu kez patladım ve elimde kalan tek şey hatıralar.
'Parmak uçlarında yürümeye başla hadi hayatımdan; hatıralar uyanmasın gömüldükleri yerden.'
Kelimeler kalmadı elimde. Hepsi paramparça. Değdi mi bilmiyorum ama bak alacaklı kapımda şimdi. Söylediklerin yenilebilir belki ama yutulabilir mi sen söyle. Bir gram verdin bana ve çoğaltıp geri yükledim sana. Kaldırabilirim demiştin. Ki sen en başında biliyordun ne ile karşi karşıya olduğunu. Hadi son kez dürüstlüğünle öp beni. Ama yok. Şimdi nefesini tut ve bekle. Kendi intiharını gerçekleştirmek ancak senin gibi korkaklara yaraşır, yazık.
Galiba bu seni son anlatışım insanlara. Ve tabiki de kendime. Parmaklarım çok kez yazdı seni ve yüreğim pek çok pişmanlığa eyvallah dedi. Son sözlerimi yutuyorum sana karşı. Burdaysan da kalma. Sahi, gitme dememle dizimin dibinde medeniyet kursan neye yarar? Neye yarar silemediğin gözyaşlarımla yüzünü defalarca yıkasan ve yıkasan ve yıkasan. Sen daha iyi bilirsin. Ben ki sahte gülümsemeler abidesi oldum sayende, şükürler olsun kalbim samimiydi. Adın geçtiği vakit acıyan kalbim şimdi lodos rüzgarlarının estiği sokaklarda bir gazete sayfasi, basım tarihi geçen ay.
Galiba bu kendime son itiraflarım. Çok sevdim ve yine çok sevdim. Benimle ilgili itirazını yapamadiğin ve ne acı ki bir daha asla yapamayacağın tek itiraf bu, dinle. Seninle ilgili değişmeyecek olan tek gerçeğim gözlerimin önünde evrim geçiriyor, izle. Seni yeni bıraktım topraklara. Tüm bitkilerim soldu ve tüm oksijenlerim feryat ediyor şimdi. Umarım atmosfere bıraktığım karbondioksite muhtaç kalacak kadar nefessiz kalırsın kimi geceler, işte bu tek temennim.
Galiba bu son kelimelerim. Sonu gelmez denilen bir masala başlamıştım ben seninle, sen başında koşuyordun halbuki. İnan bana çok kereler çelme taktım yavaşlaman için, sonunu bildiğin bir finale çok yaklaştiğin zamanlarda hem de. Son bakışlarımı yut ve kus. Nasıl zehirleneceğin sana kalmış. Sessizliğim seni aldatmasın çünkü öfkem uzay kadar büyük ve havasız, sesim duyulmuyor. Havasız kaldım ben, karbondioksitimle uyuyorum geceleri.
Galiba bu kez kendi ipini kendin çektin.
Bu kez patladın ve saçıldın.
Bu kez patladım ve elimde kalan tek şey hatıralar.
'Parmak uçlarında yürümeye başla hadi hayatımdan; hatıralar uyanmasın gömüldükleri yerden.'
Yorumlar
Yorum Gönder