Senli Ölçü Birimi

Bitmeyecek yolları yürümeye çalışmıştım, güneşin doğuşuna lanet okuyan gecelerde duvarları kafama vura vura ağlamıştım. Sonu, nedendir bilinmez, bir türlü gelmek bilmeyen paragraflar dolusu sayfalardaki değersiz insanlara noktalık tasladım ve daha bir sürü şey, daha bir sürü şey için her saat başı kalbimi kendi ellerime verdim.

Bir daha asla diyordum, bir daha asla sevemem. Sevilmemeyi çoktan kabullenmiştim, o çok alakasız gülüşlerin, yeri ve zamanı biçimsiz gözyaşlarının arasında unutulmuştum.

Kendimi aldım, sakladım. Kendimi asla kullanılmayanlara ekledim her gün. Kalbimi ise onların sık kullanılanlarına çiviledim.


Bir şimşek çakması hızındaydı o geliş. Bir yıldırım, deprem, sel, hortum, bir doğa olayı yıkıcılığıydı gelişi, bütün yalan düzeni yıkıp geçen. Bir depremi görmezlikten gelip bir hortumu öpmemiştim hiç. Sellerde boğulmaya razı olmak nedir bilir misiniz siz? Bir yıldırıma sımsıkı sarildim ben. Öyle bir sarıldım ki, parçalanan kemiklerime ölü ozanlar şiirler yazdı.

Bir adam gelip al bu güneş dedi, güneşi doğuramayan gecelerimin üzerine fırlattı. Işınlarıyla içimi ısıttı. Sevilmemeyi kabul edişlerime çok sinirliyim, asla sevemem dedirtenleri unuttum gitti.


Uykumda bile seviliyorum.