Kimseyiz

Hepimiz farklı olay örgüleri içindeyiz. Kimimiz gülüyor, kimimiz yoluna devam ediyor, kimimizse kin tutuyor. Kim olabildik şu ana dek? Düşüncelerimiz hangi gözlerdeki ışıltıyi söndürdü? Söylenmesi gereken kaç kelime çikmadi ağizdan ve hangi katilleri bertaraf etti dillerimiz?
Çok konusuyoruz ve cok "bir şeyler yapıyoruz." Anlatamiyoruz kendimizi veyahut devamlı birilerinden kacmak derdimiz. Kim kaldı ki geriye? Kim de değil hatta ne kaldı geriye? Pişmanlık ve gözyaşı naralariyla şekillenen yüklemler değil mi hayatımızı kabusa çeviren emperyalistler? Çok değiliz şunun şurasinda bir avuç insaniz. Yaptıklarımiz yapacaklarimiz şekillendirmiyor ki geleceği, yoksa doğarken ağlar miydi insanoğlu? İnsanları iyi yada kötü yapan olgu hislerdir davranislar değil. Aşk değil sevgi değil baska bir şey bu. Daha adı olmayan bir duygu belki de.
Geriye dönüp bakıyoruz kim olduk kim olacağız diye. Yağmurlu her havanin sonu gökkuşaği degildir, kimi zaman fırtına gelir ve her şey beklenmedik bir bicimde sonlanır. Geriye ne kalır sahiden? Kuru gözyaslari, keşkelerle kirletilmiş kirpikler, tuzu fazla kaçmış elmacıkkemikleri...
Ancak kimse olabildik biz, hepimiz.
Şimdi biz; kimseyiz.